“ಸಿಂಧುನದಿ ಜನರ ಕುರಿತ ಕಥೆ”

 

ಸಂಜೆ ತಂಪಾದ ತಂಗಾಳಿಯಲಿ ರಪರಪ ಅಂತಾ ಮಳೆ ಬರುತ್ತಿತ್ತು ಮನೆಯ ಒಳಗಡೆ, ಮಳೆ ನಿಂತ ನಂತರ ಜಿನಿ ಜಿನಿ ಹನಿಯ ಮಧ್ಯೆ ಮೊಮ್ಮಗನು ಅಜ್ಜಿಗೆ ಕೇಳಿದ –

"ಅಜ್ಜಿ, ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಮೊದಲು ಜನ ಹೇಗೆ ಬದುಕ್ತಿದ್ರು?"

ಅಜ್ಜಿ ನಗುತ್ತಾ ತನ್ನ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಮೊಮ್ಮಗನ ಕೈ ಹಿಡಿದಳು

"ಹಾ ಬಂಗಾರಿ ಕೇಳು ಹೇಳ್ತಿನಿ ......

ಸಾವಿರಾರು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ, ಸಿಂಧು ನದಿಯ ಬಳಿ ಒಂದು ಚಿಕ್ಕ ಹುಡುಗನೂ, ಅವನ ತಾಯಿಯೂ, ದೊಡ್ಡ ಪಟ್ಟಣದಲ್ಲಿದ್ದವರು.ಆ ಊರಿನ ಹೆಸರು ಹಾರಪ್ಪಾ."

 "ಹಾರಪ್ಪಾ?" ಕಣ್ಣು ಪಿಳಕಿಸುತ್ತಾ ಮಗು ಕೂತೂಹಲದಿಂದ ಕೇಳಿದ ಹೌದಾ.

 "ಹೌದು. ಅಲ್ಲಿನ ಮನೆಗಳು ಭದ್ರವಾಗಿ ಕಟ್ಟಲ್ಪಟ್ಟಿದವು. ಹೊಟೆಲ್ ಇಲ್ಲ, ಆದರೆ ಮನೆಮನೆಗೆ ಕೊಳಾಯಿ ನೀರಿನ ಹೊಂಡ, ಡ್ರೈನೇಜ್ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯೂ ಇತ್ತು. ಎಲ್ಲವೂ ಉತ್ತಮವಾಗಿ ಪ್ಲಾನ್ ಮಾಡಿ ನಿರ್ಮಿಸಿದ್ದಂಥದು!"

 "ಅವರು ಸ್ಕೂಲ್ ಗೆ ಹೋಗ್ತಿದ್ರಾ?"

ಹೌದು "ಹುಡುಗರಿಗೆ ಕಸರತ್ತು, ಕುರಕುಶಲತೆ ಕಲಿಸುವ ಪಾಠಶಾಲೆಯಂಥ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಇತ್ತು. ಕೆಲವರು ಮಣ್ಣಿನಲ್ಲಿ ಬಾವುಟ, ಬೊಂಬೆ, ಚಿಲುಮೆ ಮಾಡ್ತಿದ್ರು. ಇನ್ನೂ ಕೆಲವು ಜನರು ಪೆಪ್ಪರ್ ಅಥವಾ ಹತ್ತಿ ವ್ಯಾಪಾರ ಮಾಡ್ತಿದ್ರು."

"ಆದ್ರೆ ಅವರಿಗೆ ಫೋನ್ ಇರ್ಲಿಲ್ಲ ಅಲ್ವಾ?"

 ಅಜ್ಜಿ ನಸುನಕ್ಕಳು. "ಅವರ ಬಳಿ ಇವತ್ತಿನ ಫೋನ್ ಇರ್ಲಿಲ್ಲ, ಆದರೆ ಮುದ್ರೆಗಳು ಇತ್ತು. ಗೋಪುರದ ಆಕಾರದ ತಾಮ್ರದ ಮೇಲೆ ಚಿಹ್ನೆಗಳು. ಅದು ಅವರ ಲೆಕ್ಕಪತ್ರದಲ್ಲಿ ಭಾಷೆ ಉಪಯೋಗಿಸುತ್ತಿದ್ದರು." ಇನ್ನೂ ಅನೇಕ ಪ್ರಾಚೀನ ವಿಧ್ಯೆಗಳನ್ನ ಕಲಿತಿದ್ದರು.

 "ಅವ್ರು ಯುದ್ಧ ಮಾಡ್ತಿದ್ರಾ ಅಜ್ಜಿ?"

 "ಅದೋಂದು ತಾಳ್ಮೇಯ ಶಕ್ತಿ ಬಂಗಾರಿ – ಅವರು ಶಾಂತಿಯುತವಾಗಿ ಬದುಕಿದವರು. ಸಿಂಧು ನಾಗರಿಕತೆಯದು ಕಲಿಕೆ, ಶಿಸ್ತಿನ ಮತ್ತು ಸಹವಾಸದ ಕಾಲ. ನಿನ್ನಂತೆ ಪುಟ್ಟ ಮಕ್ಕಳ ಭವಿಷ್ಯಕ್ಕಾಗಿ ಅವರು ಶ್ರಮ ಪಟ್ಟಿದ್ರು."

 ಅಜ್ಜಿ ಕೊನೆಗೆ ಹೇಳಿದರು –

"ಇಂದು ನಾವು ಕಟ್ಟಿದ ಕಟ್ಟಡಗಳಲ್ಲಿ ಇರುತ್ತೇವೆ,ಚೆನ್ನಾಗಿ ಜೀವನ ನಡೆಸಿ ಉತ್ತಮ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ನಾಗರಿಕರಾಗಿದ್ದೇವೆ ಎಂದರೆ, ಅದು ಆ ಶ್ರೇಷ್ಠ ನಾಗರಿಕರು ಬಿತ್ತಿದ ಮಾನವೀಯತೆಯ ಬೀಜದಿಂದಲೇ ಈ ಎಲ್ಲವೂ ಬೆಳೆದಿವೆ."

 ಮಗುವಿನ ಕಣ್ಣು ಮಿಂಚಿತು – ಕಥೆಯಿಂದ ಪ್ರೇರಣೆ ಪಡೆದ ಮಗು  "ನಾನು ಕೂಡ ಏಂತಹ  ಕತ್ತಲಿನಂತಹ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಬೆಳಕು ಬೀರುವನಾಗ್ತೀನಿ ಅಜ್ಜಿ!"ಎಂದು ಹೇಳಿತು.

ಧನ್ಯವಾದಗಳು..